Son yirmi yıllık şiir macerasını kabaca aşırı edisyon ve sıfır edisyon olarak ikiye ayırabiliriz. Her iki dönem de kendi iktisadi ve ahlaki koşulları içerisinde, kendine özgü bir şiir dolaşımı biçimi meydana getirmiştir. Son yirmi yılın ilk döneminde ne öldüren ne de güldüren bir ekonominin neticesi olarak canlı ve hareketli bir şiir dergiciliği karşılar bizi. Az sayıdaki poetik huruç girişimiyle birlikte her derginin kendine özgü bir şiir yayımcılığının olduğunu da söyleyebiliriz. Aşırı edisyon olarak adlandırdığımız bu dönem, dergilerin genel yayın yönetmenlerinin poetik görüş yahut şiir tarzı bağlamında ortama yön verdiği, yer yer kendi nesillerini oluşturduğu ve hatta ortama bir ahlak teklif ettiği bir dönem olarak da okunabilir. Bu dönem şiir eleştirisinin geliştiğini söyleyemeyeceğimiz fakat şiir eleştirisi adına bir çabanın olduğu, dergilerde hareketlenmelerin görüldüğü bir dönemdi. Yer yer yıkıcı, yer yer onarıcı, olumlu ve olumsuz bir canlılık belirtisini izleyebildiğimiz, genç şair ve yazarların şiirin görgüsünü edinebildiği ve bunun altında ezilebildiği bir dönemdi. Daha sonra tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de değişen hayat tarzı, teknolojinin az bir maliyetle gündelik hayatımıza dahil oluşu ve ekonominin olumsuz yöndeki seyri, aşırı edisyonun terk edilmesiyle sonuçlandı.
Sıfır edisyon dönemiyse, fanzin kültürü haricinde ilk defa internette kendine yer buldu. Metnin herhangi bir denetleyen tarafından eleştiriye tabi tutulmaması, aynı zamanda şiir yayımlatma açısından ekonomik olması internette şiir dolaşımını hızlandırırken aynı zamanda da şair sayısında bir patlamaya yol açtı. Okurun yerini alan takipçi, sosyal medya kanalları üzerinden sıfır edisyonun yani bir tür beğeni demokrasisinin yaygınlaşmasına sebebiyet verdi. Tek bir beğeni dokunuşuyla deforme olmaya elverişli hale gelen şiir ortamı/dolaşımı, özellikle yeni yazmaya başlayan gençlerin manipüle edilmesine, eleştiri veya herhangi bir denetimden geçmemiş metinlerin referans alınmasına sebep oldu. Aşırı edisyon ve sıfır edisyon arasında şiir dışı referansların kol gezdiği şiir ortamına yeniden bir sınır çizmek, şiirin kıymetini yeniden hatırlatmak ve şiirin dolaşımını sağlıklı hale getirmek adına: Biz geldik. Kimseler Yoğken.