ömrü uzasaydı Beatrice yine ölürdü erkenden
bir anıt olmadan evvel ve tapılaşan bir melek
yaşam! diye bağırırdı gövdesinde bir kabuk kordonla
en lekesizden başlanıyorsa kim nereden bilebilir
“ben Beatrice’im, benim seni gönderen”*
belki de en iyisi ölü doğmuş olmaktır
canlı görüntüsü bana hiç ulaşmadı
ne zaman çıkardı Beatrice ve çözdü düğmelerini
isimlerini yüzüklerini tüm sözlüklerini
hep sordular zaten hep soracaklar
ne zaman çıkardığını giysilerini
ne zaman çıkardı Beatrice
ne zaman kabuk oldu bu kordon
ne zaman hazırladı ilk iksirini
oysa Beatrice merakını verirdi söylerken
“ben Beatrice’im, benim seni gönderen”
belki de en iyisi ölmüş olmaktır
tüm bu çıkarmaklardan yapılmayan ve
ilk rengini soracak biriyle
ömrü olsaydı Beatrice yine ölürdü erkenden
sahi ilk nasıldı Beatrice sen mi seçmiştin rengini
ve sen neydin kaç bedendi ilk giyindiğin sutyen
utanıyor muydun ya da gizli gizli bir sevinç
ve bir şeyler gıdıklayan bir etiket gibi
ya da kim bilir bunların hepsi birden
biliyorsun ki küçük kızları hep kandırır büyük kadınlar
sormasın diye kimse onlara ilk rengini
unut diye hepsini birden hissettiklerinin
ta ki yalnız bir utanç kalsın içlerinden
oysa sensin Beatrice, şeffaf bir kanat giymiş kendini gösteren
bu kemikler ancak tanrıdan hediyedir
kadın yaratılmadı erkekten
ve sen bulunmak için ölüme gizlenmesen Beatrice
duyulardan doğmayan herkes dirimliliğini yitirirdi
aspiratörlere düşmüş güvercinler, buz kalıpları
ve tüm ceninler senin merhametine tutunmuş
kadınsız bir dünyanın distopyasında
Beatrice’den sonra her şey gelecek yüzyılda**
gövdeye ikinci bir deri olurdu
adını verseler giriş kapısında
alırdı ölüm onları hafızasına
cankurtaran derlerdi ölecekken Beatrice’e
babası ona geri dönemeyecek bir sandık yapardı
ve başkasının kızı deseydiniz onu severdi annesi
“uçmak istiyor” dedi “sen onu esir tutuyorsun”
“sen benim Beatrice’im olacaksın” diyordu “birbirimize alışacağız”
sen bir zeplinken Beatrice, nasıl uçmak istemeyecektin***
en fazla iki yolcuya göre yapılmıştın, tüm kamusal zeplinlerden farklıydın
bedenin şehvetli bir elips, kalın cam pencereler ve pirinç detayların
çok güzeldin, adını bile değiştirdiler ve sen Beatrice’sen
ansızın kanatlanacaksın herkes halatlarınla meşgulken
hep açık durur Beatrice’in göz kapakları uyurken
bu yüzden onun benim için ne olduğunu söyleyemem
*Dante Alighieri, İlahi Komedya
**Amin Maalouf, Beatrice’ten Sonra Birinci Yüzyıl
***Karin Tidbeck, Zeplin
25.07.2024